Bazıları Çin toplumunun "çok sıkı" olduğunu eleştiriyor, ancak sıkça "Japonya da sıkı" diye karşılık veriliyor. Ancak asıl mesele, sıkı olmanın sonucu nereye işaret ediyor? Japonya'daki "sıkı" genellikle ürün inovasyonuna, mükemmel işçiliğe ve hizmet detaylarının sürekli geliştirilmesine yansır; bu, kaliteye ve değere olan tutkunun bir ifadesidir. Oysa Çin'in yaşadığı "sıkı" daha çok düşük seviyeli bir tüketim savaşını yansıtır: düşük fiyatlarla birbirini baskılamak, yeniliğin eksikliğini alt ürünlerle gizlemek, iş gücü maliyetlerini sömürerek rekabetçiliği sürdürmek. Bu, yapıcı bir ilerleme değil; bir negatif-sum oyunu, sıkılaşma bir atılım yaratmaz, yalnızca yorgunluk ve içsel yaralar çıkarır. "Sıkı" bir amaç haline geldiğinde, toplumsal gelişimin dinamikleri de raydan sapar. Gerçekten sağlıklı bir rekabet, verimlilik ve yaratıcılık yaratacak şekilde sıkılaşma olmalıdır, sonuna kadar taklit ve aşırı tüketim değil.