Eski Çin'de, Han insanlar da şarkı söyleyip dans edebiliyordu. Ama neden modern zamanda, 55 azınlık etnik grup şarkı söyleyip dans etmeyi becerirken, Han insanlar sadece inanılmaz konuşmakla yetiniyor? Bahar ve Autumn Dönemi'nde, Şi Jing'de yer alan halk şarkılarının çoğu, sıradan insanların çalışırken veya bayramda şarkı söyleyip dans ettikleri şarkılardır; "Guan Guan ju jiu, nehirdeki adada" gibi aşk şarkılarının arkasında belki de doğaçlama şarkı ve dans sahneleri vardı. Tang Hanedanlığı'na gelindiğinde, sarayda "Nişang Yuyi Dansı" gözleri kamaştırıyordu, dansçı kızlar hafif tül elbiseler giyerek, Huqin ve Pipa eşliğinde dans ediyorlardı; halk arasında da lamba festivali, toplumsal etkinliklerde yangge dansı ve ejderha dansı gibi sahneler vardı, coşku doluydu. Song Hanedanlığı'nın çinileri, Yuan ve Ming dönemlerinin tiyatro grupları, Qing Hanedanlığı'nın tapınak festivalleri, Han insanlar asla şarkı ve dans eksikliği yaşamadı. Shandong'un Dizi Yangge'si, Jiangnan'ın aslan dansı, hangisi coşkulu bir şarkı ve dans kutlaması değil? Ama modern zamanda, Han insanların "dans edemediği" hissi neden var? Son dönem Qing ve erken Cumhuriyet döneminde, Konfüçyüsçü düşünce "ritüeli" gökyüzünden daha büyük gördü ve "ritüel dışı hareket etmemek" ilkesini benimsedi. Örneğin, son Qing döneminin soylu kızları Tang dönemindeki serbest dans figürlerini öğrenmek istese de, bu imkansızdı! Gözlerini aşağıda tutmak ve "kadın erdemi"ne uymak zorundaydılar. Bu, birçok halk şarkısının ve dansının yavaş yavaş kenara çekilmesine neden oldu ve özel alanlarda ya da küçük gruplarda sahnelenmeye başlandı. Azınlık etnik gruplara bakıldığında, örneğin Sincan'daki Uygurlar, Mayislaip dansında kadın, erkek ve yaşlılardan oluşan halk ateşin etrafında şarkı söyleyip dans ediyor, özgürce hareket ediyorlardı; Yunnan Dai halkının Tavus Kuşu Dansı, tavus kuşunun tüy açma hareketi, resim gibi güzellikte; ne de olsa, ritüel kısıtlamaları umurlarında değildi. Uzak yerlerde yaşıyorlardı, Konfüçyüsçü düşünceler onlara ulaşamazdı ve şarkı-dans günlük yaşamlarının bir parçası haline geldi. Yeni Çin'in kuruluşunun başlarında, özellikle 1949'dan 1970'lere kadar, ülke sade "ham kumaş giysileri" teşvik ediyordu, gri, mavi, yeşil "Mao tarzı üniformaları" neredeyse her yeri kapsıyordu, "zorunlu sade yaşam" teşvik ediliyordu, renkli kıyafetler "burjuva" lüksü olarak görülüyordu, Han halk danslarının kostümleri ham kumaş mavi gömleklerle değiştirildi, dans ederken o neşeli havadan eser yoktu, yavaş yavaş çekiciliğini kaybetti. Bu durum, Han halkının şarkı ve dans kültürünün çöküşüne de büyük katkıda bulundu. O dönemde hükümet "etnik birlik" teşvik ederken, azınlık etnik gruplarının şarkı ve dansları ise "etnik özellik" nedeniyle bu tek tip giyim kısıtlamasından muaf tutuldu.