Son günlerde, dikkat çekici bir araştırma, dijital paranın küresel finansal yapı üzerindeki potansiyel etkilerini ortaya koydu. 2028 yılına kadar, gelişen piyasa ülkelerindeki bankacılığın 1 trilyon dolara kadar mevduat çıkışı ile karşılaşabileceği öngörülüyor, bu durumun başlıca sebebi ise stablecoin'lerin giderek yaygınlaşması.

Para birimlerinin istikrarsız olduğu ve sermaye kontrolünün sıkı olduğu ülkelerde, Mısır, Pakistan ve Sri Lanka gibi, stablecoin'ler halkın riskten kaçınma ve varlık transferi için tercih edilen araç haline geldi. Bu eğilimin arkasındaki mantık oldukça açıktır: Yerel para birimi sürekli değer kaybettiğinde, ABD Doları ile eşdeğer olan bir stablecoin'e sahip olmak, aslında geleneksel bankacılık sistemini aşan pratik bir dolar hesabına sahip olmakla eşdeğerdir.

Bu yeni finansal uygulama, bireylere döviz riskiyle başa çıkma yöntemleri sunmanın yanı sıra, küresel ölçekte fon transferi ve kullanımı için yeni yollar açmaktadır. Ancak, makro düzeyde bakıldığında, bu bireysel finansal özsavunma davranışı, sürekli sermaye çıkışına yol açabilir ve bu da bu ülkelerin finansal istikrarını ve para politikası etkinliğini zayıflatabilir.

Bu arada, kripto para borsaları ve dijital cüzdan uygulamaları, ödeme sektörünün şeklini yeniden şekillendiriyor. Bazı düzenlemelerin stablecoin ihraççılarının doğrudan kullanıcılara getiri ödemesini sınırlamasına rağmen, bazı işlem platformları yenilikçi yöntemler aracılığıyla rezerv varlıklardan elde edilen gelirleri kullanıcılara faiz sağlamak için kullanıyor ve getiri oranı, yenilikçilik ve kullanıcı büyümesi açısından geleneksel finansal kuruluşları aşma potansiyeli sergiliyor.

Bu gelişim eğilimi, dijital paranın küresel finansal sistemde giderek artan önemini vurgularken, aynı zamanda geleneksel bankacılık sektörüne eşi benzeri görülmemiş zorluklar getirmektedir. Teknolojinin sürekli ilerlemesiyle birlikte, düzenleyici politikaların oluşturulması ve uygulanması, gelecekteki finansal manzarayı şekillendirmede kilit bir rol oynayacaktır.