Bir gece, bir fren üzgün bir adamı ofisime getirdi. Bu adam duvardaki işlem kayıtlarına dikkatle bakıyor, parmakları titreyerek şöyle dedi: "Kısa bir süre içinde doksan bin kaybettim. Artık telefonumdaki Mum Çubuğu Grafiği'ni görünce bulantı hissediyorum, hatta telefonu açmak bile korkutuyor."

Ona bir fincan sıcak çay uzattım ve sordum: "Geçen yıl bu zaman, eğer senden elli bin yuan öğrenim ücreti alsaydım, kabul eder miydin?" O acı bir gülümsemeyle cevapladı: "O zaman hesabım her gün kar ediyordu, kimse bana daha iyi para kazanmayı öğretebileceğine inanırdı ki?" İçimden bir sigh attım, insanlar her zaman iyi zamanlarda piyasayı para ağacı olarak görür, sadece büyük bir darbe aldıklarında saygı duymayı öğrenirler.

O bana yaklaştı ve fısıldayarak sordu: "Her zaman arkamda birinin benim işlemlerimi izlediğini düşünüyorum, her seferinde açığa satış yaptığımda piyasa patlıyor, her seferinde zarar kesme yaptığımda geri çekiliyor, bu piyasa benimle mi uğraşıyor?" Ben ona biraz atıştırmalık uzattım ve açıkladım: "Borsa günlük işlem hacmi trilyonları aşıyor, kimse senin o birkaç bin dolarlık pozisyonuna dikkat etmiyor. Bu, yeni başlayanların sıkça yaşadığı 'piyasanın kendilerine karşı olduğu' yanılgısıdır, on kişiden sekizi bunu yaşamıştır."

"Hala bir şansım var mı?" diye endişeyle sordu. Ben de cevap verdim: "Elbette var, ama önce iki gerçeği kabul etmelisin: İlk olarak, her an tüm paranı kaybetme ihtimalini kabul etmelisin, her pozisyon açtığında maksimum kayıp limiti belirlemelisin, asla ekleme yapmamalısın; ikinci olarak, trend netleşene kadar beklemelisin, zararı durdurmayı yemek yemekteki gibi doğal bir şekilde yapmalısın, boş zamanlarında ticaret yazılımından uzak durmalısın."

O şaşkın bir şekilde sordu: "Bu kadar basit mi?"