Büyük modellerin geniş çapta yaygınlaşmasıyla birlikte, yaratıcı öznenin insanlardan algoritmalara doğru aşamalı bir geçiş yaşadığını görüyoruz: Kodlar AI tarafından otomatik olarak üretiliyor, uygulama şablonları anlık olarak birleştirilebiliyor, model parametreleri sürekli olarak iterasyona tabi tutulurken, Prompt mühendisliği yeni bir "yazılım tasarım dili" haline bile evriliyor. Böyle bir sistemde, kodlar AI sisteminin zeki varlıkları haline geliyor ve modelin davranışını, uygulama mantığını ve içerik üretiminin temel kalitesini belirliyor.

Ancak bu trende zıt bir şekilde, alt yapıdaki gecikmeler dikkat çekiyor. Dünya genelinde 1 milyondan fazla geliştirici, ana kod barındırma platformu olarak GitHub'a bağımlı kalmaya devam ediyor ve GitHub'ın tasarım amacı her zaman bir işbirliği aracıydı, bir varlık sistemi değil. Bu, aşılması zor bir dizi yapısal kısıtlamayı beraberinde getiriyor: Depo mülkiyeti platform kontrolü altındadır; içerik, politika, coğrafya veya sansür nedenleriyle kaldırılabilir veya dondurulabilir (örneğin, 2022'de birçok geliştirici deposunun yaptırımlara tabi tutulması olayı); geliştirme kayıtları zincir üzerinde doğrulanamaz, kodun bağımsız mülkiyet belgesi yoktur ve zincir üzerindeki varlıklar gibi ticaret, yetkilendirme veya fiyatlandırma yapılamaz.

AI'nin içerik üretiminde öncü olduğu bir çağda, bu sorunlar artık sadece araç deneyiminin engelleri değil, aynı zamanda içeriğin gerçekten bir varlık haline gelip gelemeyeceğini doğrudan belirleyen unsurlardır. Günümüzde bir veri işleme hattı, bir Prompt modülü, bir eklenti mantığı ya da bir model ince ayar sonucu, yüksek değer yoğunluğuna sahip içerik bileşenleri haline gelebilir. Ancak, Web2'nin merkeziyetçi ortamında, bu sonuçların ne hakları belirlenebilir ne de dolaşıma sokulabilir, daha da önemlisi açık bir ekonomik sisteme dahil edilebilir.