Beş yıl oldu bu enflasyonist karmaşanın içine gireli, ama baskı bir türlü gevşemiyor. Orta gelirli haneler yorgun düştü—market alışverişleri hâlâ maaşları eritiyor, kira durmaksızın yükseliyor ve vaat edilen rahatlama mı? Ufukta yok.

Hani tedarik zincirleri toparlanınca fiyatlar normale dönecek diyorlardı ya? O anlatı artık eskidi. Manşet enflasyon soğumuş olabilir, ama asıl maliyetler—barınma, gıda, enerji—inatla yüksek kalıyor. Alım gücünün erimesi, döviz değer kaybına karşı varlık portföyü olmayanlar için en sert hissediliyor.

Can sıkıcı olan sadece rakamlar değil. Resmî iyimserlikle yaşanan gerçeklik arasındaki kopukluk da var. Politika değişiklikleri üst üste geliyor, ama cüzdanlar her çeyrek daha da inceliyor. Yatırımdan büyük kazançlar elde edemeyen, faturalarını dengelemeye çalışan aileler için bu soyut bir ekonomik döngü değil—yorucu, günlük bir mücadele.

Tüm bu müdahalelerin amacı tekrar satın alınabilirliği sağlamak değil miydi? Onun yerine, ücretlerin geride kaldığı, birikimlerin eridiği, bitiş çizgisinin sürekli ötelenip durduğu bir bekleme döngüsüne sıkıştık. Yorgunluğun yerleşmesine şaşmamalı.